Beeld je even in: Je gaat voor de tigste keer op reis naar je favoriete vakantiebestemming en bevindt je op de autosnelweg die je altijd pakt als je er heen gaat. Maar na enkele kilometers besef je dat je eigenlijk niet naar die bestemming wil want je hebt daar alles wel zo'n beetje gezien. Aangezien je toch op reis wil gaan, beslis je om de eerste de beste afslag te nemen en gewoon te zien waar je uitkomt. Ofwel wordt dit een unieke ervaring die je voorbije reizen overtreft, ofwel kom je terecht in een achterlijk gat waar je verkracht wordt door zigeuners die op doorreis zijn. Michael Mayer en Axel ‘Superpitcher’ Schaufler besloten om een stap in het onbekende te zetten en het resultaat is verbazingwekkend.
De intro "Hey" zet de toon met zijn sinistere vocals. "The Art of Letting Go", waarin handgeklap en Schaufler's vocals de hoofdrollen spelen , borduurt verder op de intro terwijl "Saturdays" meer weg heeft van Mayers typische sound. Als Indianen muziek hadden voor bij hun kampvuur terwijl ze aan hun vredespijp lurkten, zou "Lonesome King" dé perfecte track voor hun zijn.
De rest van het album is meer gericht op de dancefloor, wat niet wil zeggen dat het allemaal minimalistische dancefloorbangers zijn. "Please Sunrise"bijvoorbeeld, is een discotrack die niet zou mis staan in het repertoire van Lindstrom & Prins Thomas. "Planet of the Sick" doet denken aan de typische Detroit-sound, maar dan met vocals die thuishoren in ‘The Texas Chainsaw Massacre’. Teleurstellende track dus. Gelukkig maakt "Two of Us", de dancefloor killer waar iedereen op te wachten zat, deze misser goed. Dit is het eerste typische Kompakt nummer dat ik tegenkwam toen ik "Save The World" beluisterde en het is al het voorlaatste. Een hoop fans zullen nu wellicht ontgoocheld zijn want Superpitcher en Mayer hadden zo een hoop tracks kunnen maken, no doubt. Waarom kozen ze dan voor de andere, moeilijkere weg?
Wel, ze hebben duidelijk beslist om hun creativiteit niet te laten beperken tot één genre, nota bene het genre waarmee ze bekend werden, en zonder hun sound te verloochenen zijn ze voorzichtig, maar meestal succesvol, andere wegen ingeslagen. Na een eerste luisterbeurt zal je dit album waarschijnlijk niet wereldschokkend vinden maar na een goeie week, misschien zelfs een maand, zal je (hopelijk), net zoals ik overigens, inzien dat dit album misschien wel één van de beste van 2007 is.
